We zijn opgesloten in onze flats en huizen en we hebben geen zin meer om naar buiten te gaan, vooral niet als het koud is, sneeuwt en vriest. De wind waait, de tijd verandert, we zijn het zat, depressief, verdrietig en we zien geen licht aan het eind van de tunnel. We willen niets doen. [Als deze vloek voorbij is, hebben we elkaar dan niet meer nodig? Zullen we er nooit aan wennen om alleen te zijn? Deze periode van scheiding duurt nu immers al bijna een heel jaar en plotseling realiseren we ons dat we praktisch alleen zijn en zelfs geen gezelschap meer willen. Sterker nog, dat mag niet en dat wordt ook niet aangemoedigd. [In het beste geval gaat hij boodschappen doen, ontsmet zijn handen grondig op de heen- en terugweg, wast zijn handen thuis in heet water en brengt zijn vrije tijd weer door tussen de vier muren. Hij gaat naar de computer, zij naar de tv. Zij praat met haar kleinkinderen op Skype. Dat is genoeg om ze gelukkig te maken. Ze bezoeken elkaar bijna elke dag tot opa en oma zich vervelen, maar ze durven hem niet te zeggen dat hij niet op maandag mag komen omdat de kleintjes een pauze nodig hebben. [Zou het kunnen dat de ijstijd van het coronavirus voor hen precies op het juiste moment kwam? Misschien wel, maar helaas ging het niet alleen gepaard met angst voor infectie en ziekte, maar ook met de consequentie van angst voor vaccinatie. Veel mensen weten dat ze zich zouden moeten laten vaccineren, maar velen aarzelen. Het is alsof de wereld op zijn kop is gezet. Sommigen juichen het toe, anderen veroordelen het.

Maar helaas zijn zelfs degenen die ooit vol levensvreugde waren, er een gezonde levensstijl op nahielden, regelmatig sportten en lichamelijk actief waren, getroffen door deze tijden. De motivatie neemt af, mensen blijven thuis en hun vroegere vitaliteit verdwijnt langzaam. Ook werkenden voelen een leegte. Relaties bekoelen, mensen worden nerveus, prikkelbaar en ontploffen snel. Veel mensen zijn daarom liever op zichzelf en houden zich stil.

[23] [24] Is dat de oplossing?